week 7&8

We vroegen ons af of het echt wel nodig was om andersom op een randplaats te gaan staan,We stonden op een plek midden op een groot en open veld.  Als verplaatsen geadviseerd wordt door de campingeigenaren geeft dat toch wel wat gewicht. In een uurtje was het gefikst. Zowel woensdag als donderdag bleef het kalm, maar toen op donderdagnacht begon het met waaien.

        Dit is het meer naast de camping

Nu zijn we als echte Heldenaren wel wat gewend, maar meestal is het thuis een dag flinke storm en dat was het dan weer.

Na 4 dagen stevige wind, zeg maar storm heb je het echt wel gehad. Het kruipt in je kop. Op het moment dat het minder lijkt te worden wakkert de wind weer aan tot een stevige windkracht 8 en laat de caravan schudden en de voortent klapperen.  We zijn blij dat we geluisterd hebben om de boel te verplaatsen. We zitten daardoor evengoed wel beschut onder de luifel en lekker in het zonnetje.

De was maakt salto’s aan de lijn en we beginnen er steeds woester en winderiger uit te zien. Nog nooit was iets zo snel droog.

Maar dat gewaai beperkt ons wel want even wandelen gaat niet, het meer is onstuimig en spat flink over de kant. Een beetje is leuk, zeker voor Hessel. Maar de mistral is een koude wind die uit de bergen komt, je gaat daar niet voor je lol in. We wisten dat ze bestaat, maar niet dat het zo’n kreng is. Dat weet je pas als je het ervaart en voelt.

Mila waait bijna weg, Hessel geniet.

Een ritje naar leuke plaatsjes in de buurt geeft wat variatie aan ons dagritme. Zo bezoeken we een burcht, en zien we grotwoningen evenals leuke doch enigszins verpeste kustplaatsjes. In een dorp treffen we op de kop van de haven een uitpuilende camperplaats vol met campers die maar een halve meter leefruimte om hun camper heen hebben en met hun voeten op de omheining in een stoel zitten. Ik zou er denk ik niet tegen kunnen om zo te staan. Het is nog een plek waar je moet betalen ook. Een half uur verder rijden en je zit op het mooie strand, maar daar is het met die wind ook geen verblijf op dit moment.

Ook gaan we naar de plaats Salon de Provence. Ooit lang geleden zijn we daar samen al eens geweest, geen beste herinnering want het regende flink en we waren niet van plan om een plu te kopen want er lagen er al 4 thuis. Na een lichte iri dropen we weer naar de toen tent. Salon was nu veel kleiner als in onze herinnering. Wel een leuke plaats!

H&M genieten van de ritjes, maar het gebonk op de vaak slechte of overdreven aandoende drempels(in Mexico heten ze vibratores) is niet altijd prettig. Vooral als Jacco ze te laat ziet. Maar met het rijgedrag alhier is het wel te begrijpen dat de dorpen er mee bezaaid zijn.

zoutwinning, het is roze en glimt.

                                         Flamingo's eindelijk dichtbij.

een groep campers op 't strand.

Dinsdag lijkt de mistral verdwenen, we gaan weer richting het strand van Plage de Pimanson, daar waar het zo fijn is. Maar eenmaal daar is de wind weer aangewakkerd. We gaan op onze stoeltjes in de luwte van de bus zitten wat best grappig is en uit te houden. We lunchen ter plekke in de winderigheid en maken nog een ritje door de omgeving. Dat is erg plat en groenig en doet een beetje aan als Friesland, mijn hoofd valt omlaag van de slaap.

Woensdag is mevrouw Mistral weer volop aanwezig, we zoeken het mooie achterland van Mouries en St Remy weer op en slaan nog wat olijvenproducten in. Wat wel grappig is om  te merken dat de middenstand van St Remy ons vriendelijk groet. Er zijn weinig toeristen en om de karren van H&M kun je niet heen.

Voor ons doen staan we lang op deze camping; Felix de la Bastille, 17 nachten is een record. Maar we hadden geen zin om weer te verkassen, naar een andere omgeving, waarschijnlijk gewoon verzadigd, maar dat mooie weer verveeld ons nooit. Het is ook heerlijk om niet veel te moeten op de dagelijkse dingen na. Het maakt alles lekker eenvoudig. Ik verslind boeken en Jacco worstelt met een wo2 epos, wat nogal heftig beschreven is. 

In deze tijd van het jaar is het zo dat als je 100 km opschuift in veel minder weer terecht kan komen. De computer met alle temperatuur modellen is erg handig. De voorspellingen voor deze omgeving zijn het beste van heel Frankrijk ondanks de wind.

Er zijn ook veel campings al gesloten omdat het seizoen afloopt. Hier zijn ze tot 1 november open.

Het bevalt ons wel om zo’n lekker warm naseizoen te beleven. De avonden zijn wel kort omdat het zo vroeg donker is, maar tot voor de mistral waren ze nog warm te noemen en kon je lekker buiten zitten.

Gelukkig is de wind nu gaan liggen, wat een verademing. We zijn gisteravond nog op de camping gaan eten, het eten zelf op de camping is prima, bijna als in een restaurant en dat is wel meegenomen, hebben we ook anders mee gemaakt….
Maar prei aardappels en een strak rood lapje smaken ook heerlijk bij de caravan.

Zondag gaan we richting huis, we zullen er een paar dagen over doen voor we weer onze eigen voor deur kunnen openen.

Het is wel een gek idee dat het dan toch echt voorbij is met de pret.

Wat wel grappig is dat H&M totaal verschillend zijn onderweg. Mila maakt alles mee en zal nooit gaan slapen onderweg, ze is gek op liedjes en gezellige praatjes. Zelfs met ieder zingt zijn eigen lied laat ze van zich horen. Zodra haar hoofd haar kussen raakt als ze naar bed gaat vallen haar ogen dicht en geeft ze zich eindelijk over aan de slaap.

Hessel valt zodra hij in de bus zit in een heerlijke slaap. Soms wordt hij even wakker om te praten of te spelen, maar het grootste deel van de reis is hij in dromenland. Eenmaal in zijn bed is hij helemaal fit en vrolijk en begint hij op zijn manier te praten en te lachen.

De terugreis verloopt prima, we stoppen op een camping ten noorden van Dyon, het is nu zoeken naar campings die nog open zijn, maar deze is op mooie afstand. Het geld stroomd hier binnen want het staat vol met terug reizigers. We hopen morgen dezelfde afstand af te leggen en dan weer thuis te komen. Zijn we een dag eerder thuis dan verwacht.

We luisteren veel naar muziek, onderweg en in de caravan. Hebben in heel Frankrijk geen zwoele bleusman als in Spanje gevonden. Radio in Frankrijk verveeld snel. Na onze afspeellijsten op de

I-pod tot vervelens toe te hebben gehoord en vele genres van muziek stijlen te hebben doorlopen blijven we nu het liefste steken op de bleus, met name

Seasick Steve http://www.youtube.com/watch?v=b0CA73zYMog en Beth Hart http://www.youtube.com/watch?v=gHWYW6Tw67A klinken voor ons beiden goed.  Passen goed bij het najaar en het einde van de vakantie.

Al 5 maanden hebben we een los kacheltje en een enorme tank met brandstof in de bus voor als het koud wordt. In de caravan hebben we geen verwarming door de aanpassingen. Onder het mom van; “als je het bij je hebt heb je het niet nodig…..”

Vanavond uitgerekend de laatste avond van 5 maanden in de caravan verblijven is hij in gebruik.

Ja, het is tijd om weer naar huis te gaan, de herfst is een feit en nog even en het gaat sneeuwen. In Den Helder is het 11,4 C, dat zal wel schrikken zijn. Maar daar helpt een goed thuis weer voor of tegen.

Als het goed is vertrekken we over een maand of 7 weer,  dat is een leuk vooruitzicht!

Eind november zitten we naar verwachting met Mila in het Vumc voor haar rug operatie, ik zal het blog daar verder bijhouden.

Tot zover weer allemaal bedankt voor het lezen en de mooie reacties.

week 5 en 6

We stonden met 4 andere caravans op een soort van privé heuvel midden in de natuur. De rest van de camping bestaat uit stacaravans maar daar hadden we waar wij stonden niks mee te maken. Toen er 2 stellen vertrokken werd het al erg leeg en toen onze buren Bert en Gerda om 6 uur wegreden was het helemaal uitgestorven. 4 uur later reden wij weg.

Een plek verlaten is altijd weer fijn, je reist dan verder om op een nieuwe onbekende plek aan komen is altijd weer goed.

Tussen St. Cyr en Bandol belanden we op wat de anwb een “charme camping” noemt. We zoeken uitzicht op de Middellandse zee maar helaas zijn die plekken onbereikbaar voor ons formaat. Ze liggen bovenop de heuvel. We krijgen een lager gelegen plek toe gewezen en de caravan wordt met een tractor naar de plek gebracht. Ons uit zicht is een oude olijfboomgaard, ook erg mooi!

Maar dat “charme” is wel wat over dreven aangezien de camping aan een soort N9 is gelegen en ze hier gek op motorscheuren zijn. Gelukkig staan we er zo ver als het kan vanaf .

                  De avond lucht is hier prachtig!

In Bandol gaan we naar het strand. Dat is ideaal gelegen voor ons. Je parkeert de bus op een invaplek, stapt uit steekt de boulevard over en ploft op het strand tussen de palmbomen. Het strand maakt hier echt deel uit van het stadje. Mensen komen even voor een duik of een relaxed uurtje en vertrekken weer. De zee is zo helder hier, je ziet de vissen tussen je benen doorzwemmen.

Wat ik nog nooit heb ervaren is het enorme drijf vermogen in de middellandse zee. Zonder luchtbed kun je heerlijk dobberen. Weet niet of dat door mijn massa gewicht komt of door het zeer zilte water, maar prettig is het zeker.

We lopen om de beurt het stadje even in, van ver af lijkt het allemaal zeer aantrekkelijk en begerenswaardig, van dicht bij valt veel tegen of is het veel te duur. De plaatselijke bakker geeft meer plezier…. Op een andere dag is het markt en dat is wel erg leuk om even over te lopen. De mooi uit gestalde groente en heerlijke geuren zijn echt Provençaals. Ik koop een onmisbaar sisalmatje bij een dame die allemaal prachtige rieten tassen heeft uitgestald, maar we hebben er al een op zolder staan. Verder is het gewoon leuk om te kijken.

Het zwembad op de camping ziet er op de plaatjes als een paradijsje uit, in werkelijkheid valt het tegen, er liggen mensen in het kinderbad omdat ze het grotere bad zeker te koud vinden. Dat valt allemaal best mee, maar de zee is velen malen aangenamer.  Als we terug komen van een dagje weg staat “ons” hoekje op de camping opeens helemaal gevuld. Naast ons Belgen en iets verder NL. Die laatste noemen we koeke en loerie, het zal jullie niet ontgaan waarom. We gaan er op Urkse wijze mee om door met onze rug naar ze toe te gaan zitten.

We bezoeken Cassis, deze plaats schijnt nog rustig en authentiek te zijn. Er zijn hier Calanques te zien, dit zijn een soort middellandse zee fjorden.  

De bussen die we langs de weg zien staan voorspellen weinig goeds; Cassis is helemaal verstopt met toeristen, overal lopen en zitten warme massa’s mensen. Dit hebben we gauw bekeken. We vallen zeer op en dat is niet leuk.

We hebben alleen de  Calanque gezien waar Cassis is ingebouwd, de rest was niet bereikbaar. We hebben nog overwogen om er met een boot heen te gaan. Maar dan zit je 3 uur op een propvolle boot en je weet niet of H&M dat wel volhouden en dan kun je geen kant heen. Dus we laten de Calanques maar zitten.

Onderweg komen we hele stukken verbrand bos tegen, je ruikt nog de brandlucht, wat is dat een akelig en troosteloos gezicht.

Op woensdag laten we ons weer van de camping af slepen. We hoeven maar een klein stukje van 100 km te rijden.

We zitten nu op een camping St Mitre van toevallig weer van NL met veel NL. Maar het is ruim en rustig, dus niemand zit in de weg. De camping ligt bij een prachtig zoutmeer, Etang de Berre. Maar hoe mooi dit ook lijkt je kunt er ondanks de strandjes niet in zwemmen. Doordat de wind deze kant op staat ligt al het wier hier op het strand en dat ligt lekker te broeien in de hitte en stinkt als een soort aangespoelde potvis. Dus we kijken alleen naar het water, maar we horen van mensen dat ze er andere jaren heerlijk in zwommen.

We zitten in de buurt, 15km, van een gebied waar we al vaker geweest zijn; Mouries, St Remy en de Alpilles. De camping(La Devenson) waar we eerder zijn geweest is gesloten. De eerste keer is nog altijd onvergetelijk want toen hadden we nog geen kinderen, kwamen we laat aan en kregen we vreselijk op ons kop van de camping baas, omdat we met het opzetten van de nieuwe tent teveel herrie maakten. Dat die kerel zelf met zijn gemopper de hele boel wakker maakte had hij niet door. Maar de volgende dag vroegen mensen:”was dat bij jullie?” Zijn zoon of eigenlijk schoondochter runt nu de boel met een iets losser regime,. Maar het is er prachtig en nog een beetje ouderwets en eenvoudig.

We maken een tocht naar de voor ons bekende plaatsen.

St Remy is een gezellige plaats, Nostradamus is er geboren en Vincent van Gogh heeft er 2 jaar in een inrichting gezeten en daar meer dan 150 schilderijen gemaakt. Verder zijn er leuke winkelstraatjes en onvergetelijke bakkertjes. Olijf brood en super gebakjes die een ware smaaksensatie zijn.

Bij Mouries is een olijfboer op Mas(boerderij) de Barres, waar we olie willen kopen. Helaas is hij om 14.00 pas weer open en moeten we wachten.

We besluiten om te gaan picknicken. Het voordeel van bekend terrein is dat je weet waar de mooie plekjes zijn en al snel hebben we het gevonden.

Van alle fraaie plekken die we hebben gezien weten we eigenlijk wel zeker dat als we ooit in de gelegenheid zijn ergens in deze buurt een 2^e huis willen het hier zal zijn. Tot nu toe kunnen we er op deze manier van genieten en lekker dagdromen wat ook fijn is.

Wat ons opvalt en wat we nog nooit gezien hebben is dat de olijfbomen zwaar zijn van de rijpe olijven. Ze zijn zo groot de bomen hangen door. Veel zijn al geoogst. Ze leggen dan netten op de grond en een machine schud de bomen kaal.

We eten mee op de camping, het is erg gezellig zeker dankzij 3 dames uit Amsterdam die in een oude camper reizen. Ze kwamen gisteravond met veel bombarie aan omdat ze in en uit een greppel moesten.  We eten heerlijk en H&M slapen als rozen in de caravan. Af en toe gaan we naar ze toe om te kijken, want de kinderfoon heeft geen bereik. Wel heerlijk om “uit eten” te zijn. Voor ons is dit de manier om buiten de caravan te eten.

Om vanuit hier op het strand te komen rij je door het industrie gebied van de Provence. Een desolaat stuk vol vracht verkeer, fabrieken en een militairvliegveld, om nog maar te zwijgen over de grootste petrochemie fabriek van Fr.

Om het strand te bereiken pak je een veerpont over de Rhône en die brengt je in de Camargue. Na een overdosis ooievaars in Spanje zijn het nu flamingo’s waar je over struikelt.  We rijden langs zout-win gebieden die prachtige roze schitteren. Het is hier zo licht het is echt een belevenis. Die gekke roze vogels is bijna onwerkelijk.

Het strand is zeer bijzonder want hier rij je met je voertuig het strand op, parkeer je tussen de campers en zit je zo in het water. Dit doet allemaal een beetje vrijbuiter achtig aan en dat ligt ons wel. We zien hier ons zelf ook nog wel eens ``camperen``.  Het strand zelf is heel rustig, het is heerlijk om daar te zijn. Op het strand zijn vreemd genoeg heel veel libellen, Jacco lokt ze en weet ze goed voor de camera te krijgen. Dat is met die flamingo’s een stuk moeilijker omdat ze zo schuw zijn.

Met Hessel en Mila gaat het geweldig, ze genieten enorm en zitten helemaal in het kampeer ritme.  Mila raakt in top conditie voor haar operatie, ze eet heel erg goed en zal straks opvallen met haar bruine pootjes in het ziekenhuis, maar dat schuiven we nog maar even voor ons uit.

Hessel is helemaal het mannetje, wisten we maar het geheim om deze stemming en conditie vast te houden. Maar eigenlijk weten we het wel….

We beginnen allemaal aardig te kleuren, hoewel we veel in de schaduw zitten, 29 C is voor ons te warm in de volle zon te zitten.

Lekker voor jullie dat er in NL ook een nazomer is gekomen.

De camping eigenaren vertelden dat ze het hele jaar buiten lunchen, wat een heerlijk idee!

De spin woont nu op zichzelf in een heg, hij werd te groot en te gulzig…..

Cliffhanger: Grande Mistral is voorspelt,  caravan verplaatst………………………

Temporary art: zandmeisje in roze(by Moi)