Op zondag wakkert de wind aan en stuwt de zee op tot enorme golven. Het is prachtig hoe de kleur van het water overschakelt van wit naar dat diepe blauw. Vooral dat blauwe blijft fascinerend om naar te kijken. We genieten enorm van het bruisende water, maar oh wat doen die keien zeer aan je voeten. Iedereen stap als een kreupele de zee weer uit, wat ook weer grappig is.

Het is tijd voor vetrek, op zondag avond ruimen we alles weer op zodat we maandag alleen nog het hoogst nodige hoeven te pakken, ik maak nog een avond ronde en kom erachter hoe gezellig de
camping straatjes ogen. Hoog tijd om nog wat mooie foto's te maken.

We hadden al weer contact gelegd met Josefien van Anek superfast ferry's en ze zou weer haar best voor ons doen om een beetje extra ruimte voor onze extra brede caravan deur te regelen.
We staan om 6.00 op en na 2 uur rijden we weer. Het is heel apart want we doen heel rustig aan, maar toch zijn we altijd in 2 uur op weg.
De rit naar Patras van waar de boot vertrekt is prima.
In Patras is het even zoeken maar Jacco had zich goed voor bereid dus we vinden de juiste haven zonder tegenslag. Eest inchecken en dan wachten want we zijn erg op tijd en de eersten. We moeten 1,5 uur wachten voor we de haven op kunnen. We kruipen in de caravan en nemen de tijd om de kinderen drinken te geven.
Al snel zien we wat armoedig geklede personen rond scharrelen. We waren al gewaarschuwd dat de douane zeer streng is op de controle op verstekelingen en we zien het voor onze ogen gebeuren. Een groepje mannen rennen op een stilstaande onbemande vrachtwagen af en proberen of hij open te krijgen is. Als dat niet lukt zien we hun pogingen om onder de vrachtwagen te gaan hangen. Ze maken zelfs een stuk hout op maat voor houvast.
De wanhoop van die mannen voel je over je heen komen; wat een onvoorstelbare manier van reizen, wat een triest en armoedig. Maar je kunt niks voor ze doen....
Opeens zijn we blij met de waakse eigenschappen van Rosa, want zodra er zo'n man in de buurt komt zet ze het op een blaffen en loopt hij snel door. Nu corrigeren we haar niet....

Om 12.00 rijden we naar de douane. De caravan moet open, we hadden zelf berekend dat we plek hebben voor wel 5 verstekelingen. De douane denkt er ook het zijne van en controleert de caravan tot in de puntjes. Er moeten kisten open en de man stapt wel 3 keer in uit om te checken hoe het met onze lengte zit en de binnenkant van de caravan, wellicht zoekt hij een achterhuis. Inderdaad die zit er, maar daar wonen al weken onze winterdekbedden.
Vreemd genoeg hoeft hij die ruimte niet te zien.
Dan rijden we de enorme haven op. Ons schip ligt al klaar en de vrachtwagens mogen er al op.
We staan in de volle zon te wachten en durven er niet uit omdat het lijkt alsof we er ook snel op mogen. Vreemd genoeg zijn er campers die proberen voor te dringen, alsof dat helpt, we voelen lichte iri's opkomen.
 Uiteindelijk mogen we na om 14.00 de boot op, tijdens die 2 uur hadden we de kinderen best even eten kunnen geven, maar omdat er niks duidelijk was durfden we niet. Gelukkig hadden ze nog een beker drinken gehad en kunnen ze tegen een stootje, hoewel Mila erg warm begint te worden. Ze kan enorm zweten, terwijl Hessel heel erg rustig en zelfs cool blijft. Eigenlijk lijken ze sprekend op hun ouders, want wij zijn daar ook heel verschillend in.

Als we richting de boot rijden, zit die camper voor ons, Jacco legt uit wie we zijn, de camper moet stoppen en wij mogen weer als eerste de boot op, das lekker! In alle rust rijden we de boot op en gaat het weer helemaal goed. Zo'n boten dek is giga groot en je moet een steile helling op, maar het lukt allemaal. We worden in een hoek gedirigeerd en Jacco krijgt stuur aanwijzingen. die plaaster heeft geen idee dat we veel ruimte nodig hebben, hij loopt al weer weg als we stil staan, maar gelukkig; de deur gaat helemaal open en we hebben vanuit de caravan zee zicht. Het is geweldig!
Om 14.30 gaan de trossen los en varen we weg, het is indrukwekkend. Jacco ziet op de haven nog een caravan met een bloedgang aankomen rijden; te laat! Oh, dat lijkt me verschrikkelijk dan maar liever 5,5 te vroeg, maar wel op tijd.

De tocht langs Griekenland is prachtig, maar eerst moeten Hessel en Mila hun lunch nog krijgen. Die glijd er goed in want ze hebben trek. Afzien heeft ook zijn voordelen.
We passeren zwaaiende zeilboten boten en zien een fraaie zonsondergang.
We genieten enorm, dit is zo relaxed. Met de tijd dat de zon onder is laten we Griekenland achter ons.
We warmen eten voor de kinderen op en nemen zelf een soepzak die we nog over hadden met lekkere Griekse pasteitjes, alles smaakt top, wijntje erbij, leuk hoor zo'n cruise.

De volgende morgen gaan we lekker douchen in de prima badkamer, overal zijn stangen, maar die zijn nu niet nodig want de zee is kalm.
Jacco en ik gaan los van elkaar het dek op, het is leuk op zo'n schip, er is zelfs een zwembad, er zijn winkels en een uitgebreid restaurant. Maar de gezelligheid van onze eigen caravan is een aangenamer plaats om te verblijven.

Dan opeens om 11.30 wordt er in 4 talen omgeroepen dat we bijna in Ancona zijn. Dit was opeens heel snel, want we hebben er 3 uur sneller over gevaren als de heen weg. Leuk om te zien hoe dat aanmeren gaat, er springt een loods aan boord en die leidt het schip de haven in.
Ondertussen moeten we snel alles opruimen, de kastjes op slot de koelkast om, de kinderen en hond weer de bus in en weer afwachten.

Hans Klok moment...











De boot afrijden verloopt chaotisch, eentje begint met rijden naar de helling en iedereen heeft het gevoel dat ze moeten gaan bewegen. Wij wachten het af, maar moeten ook wel omdat we helemaal in de hoek staan. Eindelijk mogen wij rijden de enorme draai die we moeten maken is goed te doen en we rijden de haven op.  Wat een bende, auto's in rijen dik die naar de uitgang moeten en tussen door staat Italiaanse douane nog even auto's te openen en te checken. Ook hier komen we soepel door heen en we zetten de navigatie op Bologna waar we op een camping willen staan. Dat is 200 km rijden dus een korte rit.

De camping op Bologna is goed voor een overnachting, maar er zijn veel Nederlanders voor langere tijd neer gestreken wat wij weer bijzonder vinden omdat het er allemaal zo stijfjes is.
Jacco stuurt mij op boodschappen uit wat ik heerlijk vind, zeker in Italië. Ik vind een giga COOP en sta met een glimlach naar de 7 soorten sla te kijken en de prachtige groentes. Maar wat stop ik mijn zakje; de kleine prachtige courgettes, die hadden we nog niet genoeg gehad in GRKL, haha, ik leeg mijn zakje en loop door, macht der gewoonte. Jacco zei dat ik voor een x bedrag uit mijn dak mag gaan met inslaan van wijn, pasta en limoncello. Uiteraard hou ik er geen rekening mee wat ik allemaal in mijn kar doe, maar bij de kassa zit ik 55 cent onder dat bedrag. Dat verzin ik niet.












Bij het toilet gebouw floept er nog een lens uit mijn oog, ik loop naar de caravan voor de zaklamp en voel aan dat dit niet goed zal komen. Wij zoeken, mensen die daar rondliepen helpen zoeken. 'Die vind je nooit' zei Jac, ik schijn op de mat bij het toilet en wat lacht me daar toe, mijn lens, nog in goede staat. Een mirakel dat doet denken aan de keer dat ik mijn lens terug vond tijdens een Nick Cave concert in de HMH.

De volgende dag rijden we op München aan, het begin is saai door de povlakte, maar we schieten goed op. Om 16.00 zijn we op de camping.
Er vormt zich een lange rij caravans om zich in de te schrijven voor een nacht, wij zijn een van de weinige terugkeerders denk ik. Jacco wordt door een Belg aangesproken die zegt hem rustiger aan te doen omdat hij achter ons reed en de caravan bijna in de berm viel. Maar Jacco moest uitwijken voor een breed rijdende tegenligger, toen zei de Belg; 'maar u bent een mastodont op de weg...'Die gekke Belgen ook.
De volgend stop is in Frankfurt am mein, alles verloopt voorspoedig, maar we zijn wel aan kilometers vreten.

Vanuit Frankfurt glijden we weer naar huis, een mooi moment is altijd als je weer Nederlandse radio kunt ontvangen. Om een uur of 3 rijden we de Sportlaan op. Zowel Hessel als Mila beginnen te lachen. We weten niet hoe, maar ze herkennen dat ze weer thuiskomen. Dat is altijd zo'n mooi moment, die lach van Mila en nu doet Hessel het ook.
We laden iedereen uit, zetten de caravan voor het huis en bellen de ouders dat we er weer zijn. Ze komen even kijken hoe we er ook alweer uitzien en horen onze verhalen aan. We bestellen lekker een pizza.
Zaterdag laden we de caravan uit en in huis lijkt er wel een bom ontploft, 5 weken in een caravan met onze kinderen is een bult aan spullen. Gewoon beginnen met opruimen tot het klaar is.
Zondag wast Jacco de caravan, hij is zeldzaam vies dus moet dit gebeuren want maandag begint zijn werk weer...
Er komen maandag 3 emmers met zwart sop uit de binnenkant van de caravan, maar schoon is ie weer.

Tja, het gewone leven is weer volop begonnen. Hoewel we wel de zomer mee naar Nederland genomen hebben is het wel weer fors wennen aan al het gewone.
5 Weken even geen gedoe, gezeur verplichtingen is zo heerlijk. We hebben echt behoefte aan dat gevoel van los zijn van alles, dan tank je zo bij. Maar de knop moet wel weer om want er moeten weer dingen geregeld worden. Zo moet ik de Iza bellen omdat ik geen luiervergoeding hoef maar mijn zoon en zo is er van alles van het voor ons gewone wat weer moet.

Maar we kijken terug op een heerlijke vakantie en Griekenland heeft ons hart gestolen.

Het is meloenen oogst tijd op de Pelleponeses overal zijn ze aan het oogsten en worden ze op vrachtwagens gegooid, de meloenen gaan van hand tot hand. We stopten bij een wagen en toen kregen we ook zo'n joekel, zomaar!
Ik zette het mes erin en hij scheurde van kop tot staart open, zoveel druk stond er op dat ding van ik denk wel 6 kg.

Creatief met Citroen.

De tijd op Gythio kabbelt letterlijk voort. In de morgen doen we rustig aan lezen we wat, doen een boodschap en hangen we wat in de hangmat. Onze heerlijke, winderige schaduwplek is super. Na de lunch maken we ons op om naar zee te lopen die op 100 meter afstand ligt. Iedere dag is er wel weer een rieten parasol voor ons vrij en daar maken we vrolijk gebruik van. Het geeft echt een tropisch gevoel. We begrijpen eigenlijk niet wat mensen bij het zwembad doen terwijl je 10 meter verderop een heerlijk frisse zee hebt. Maar misschien moet je daarvoor in Den Helder zijn geboren.

Iedere dag treffen we dezelfde Duitsers op het strand, het zijn vooral surfers en een kite surfer. Wat opvalt is dat die jongens voor iedere windsoort een andere plank hebben. Alsof dat niet genoeg is wisselen ze ook vaak van zeil formaat. Onze plank is sinds jaren weer de eerste die we hebben en omdat de sub(peddel) mogelijkheden ons ook erg aanspraken vielen we op een naar nu blijkt nogal al lomp model. Maar dat mag de pret niet drukken voor Jacco.

Het lukt hem na een lesje van een Duitser zelfs na uren oefenen om een waterstart te maken. Dan lig je als het ware onder je zeil en laat je je door de wind uit het water liften. Essentieel als je op zee wil gaan surfen omdat de golven en deining het vrijwel onmogelijk maken om het op de ouderwetse trouwtrek manier te starten. Na uren lukt het hem een paar keer, maar hij komt het water uit als een verschrompelde zoute drop, want zout is de Ionische zee....
Jacco had op de vorige camping al een soort van dolfijn getroffen tijdens zijn surftochten, het is best schrikken om zo'n groot beest in het wild te zien.
Maar op deze camping ziet hij een enorme schildpad zwemmen en op een gegeven moment ziet hij 2 keer een donkerblauwe haai. Niet iedere Duitser wil hem geloven, maar een verteld dat het heel goed kan omdat ze achter cruise schepen aan zwemmen. Gisteren lag er zo'n drijvende flat in Ghytio dus het kan zomaar kloppen...Hij wordt nu ook wel Jac Cousteau genoemd, die met dat rode petje...

Op een avond wordt de rust stevig verstoord door ruziënde Duitsers, schelden met Duitse woorden en hysterisch gegil, Zoiets hebben we nog nooit op een camping gehoord. We zitten te ver af om te begrijpen wat er loos is, maar eigenlijk wil je dat ook helemaal niet weten.

De volgende dag horen we op het strand wat er mis was. De vriendelijke Kitesurfer had het aan de stok met 2 Grieken die hem direct uitdaagden om het strand op te gaan. De aanleiding was de camping hond, deze had vorig jaar puppies onder hun camper gekregen en ze hadden er voor gezorgd dat die een goed thuis kregen in Duitsland.
Er kwamen scheldwoorden aan te pas en en de Duitse werd min of meer hysterisch toen ze haar man wilden slaan. Vandaar dat gescheld en gegil. Ze vertelde me dit op het strand en was nog van slag omdat ze zelf helemaal niet agressief zijn. Het liep met een sisser af, maar zoals Grieken op hun zuidelijke tenen getrapt kunnen raken om in hun ogen een beledigen daar is ons Noordelijke bloed in de aderen veel te cool voor. Laat staan dat je het kunt begrijpen.

Die Aardige Duitser en zijn vrouw en dochter hebben een Man camper als huis, ze waren van plan om er 3 jaar in te wonen. tot hun dochter gaat studeren. Dat meisje volgt nu onderwijs via de nationale school en de computer. Ze hebben het goed voor elkaar. Dat vergt wel forse financiële reserves, maar daar heb ik niet naar gevraagd...het lijkt ons ook wel wat, die Man campers zijn heel erg stoer, maar kosten hetzelfde als een vrijstaand huis in NL.
Wel leuk om zulke vrijbuiters te ontmoeten. Ze zijn ook losser dan de "echte" Duitsers die toch echt wel  aardig zijn maar ook een soort arrogante afstandelijkheid behouden.

De tijd vliegt hier om en voor we het weten moeten we beslissingen nemen over hoe we onze reis verder invullen. We zijn totaal 10 dagen op Ionion beach geweest en nu al weer een week op Ghytio.
Onze totaal 3,5 weken lijken voorbij te vliegen. We stellen ons vertrek uit zodat we nog een weekend in de buurt van Patras kunnen staan, waar we ons weer moeten inschepen voor de terugreis.
We maken ook hier 10 dagen met gemak vol.

Het is jammer dat het restaurant echt slecht is. De kok frituurt alles, op de Griekse salade en restina na. Dat alles in oud frituurvet. Zo belande er een soort  frikandellerige vlees staaf(kebab) op mijn bord met zwart bespikkelde patat, Jacco kreeg een spies(souvlaki), waar weinig mis mee kan gaan. Maar die ook gefrituurd was. Vreemde jongens die Grieken. Verder halen we later in de week een pizza in Ghytio, het zwaar belegde exemplaar is best lekker, maar ook niet voor herhaling vatbaar. Gelukkig kunnen we zelf ook lekkere dingen maken en dat doen we met plezier.

Hessel heeft de vakantie van zijn leven, hij ziet er zo goed uit! Hij is vrolijk, geniet en ziet er top en stralend uit. Wat is dat toch fijn dat het weer goed gaat, helemaal nu we zo ver van huis zitten. We bemerkten op een gegeven moment wel dat hij gele vingers heeft alsof het een zware roker is. Nu kan depakine, wat hij al jaren tegen epilepsie gebruikt, de lever beschadigen dus we vragen ons af wat er mis is. Maar omdat hij zo goed gaat zijn we niet echt bezorgt maar toch... Al googelend constateren we dat het weliswaar een signaal van het een en ander kan zijn, maar dat het waarschijnlijk niet direct ernstig is.
Vreemd is dat het na het zwemmen in chloor het een stuk minder is, dus komt het waarschijnlijk toch niet van binnenuit.

Wat blijkt; het kreukelfolie waar hij vaak mee speelt heeft een gele zijde en, ja moet ik nog verder gaan? Die geeft blijkbaar in de warmte af op zijn vingers. We zijn wel opgelucht dat het zoiets sufs is. De kinderen gaan heel goed, maar blijven kwetsbaar.

Mila is altijd een stuk evenwichtiger dan Hessel, ze vind het heel allemaal heel erg leuk en heeft het naar haar zin. Maar dat heeft ze overal als de omstandigheden voor haar helemaal fijn zijn.

Ze gaat steeds beter eten; ze kent periodes van minder goed eten die altijd weer gevolgd worden door goede eet periodes. Vaak door de enorme hoeveelheid buitenlucht gaat dat steeds weer beter en ook nu gebeurd het wonder weer. Ze eet haar hele ochtend pap bak weer op, maar ook haar brood en warm eten smaakt haar goed. Drinken gaat meestal wel goed, maar soms zet ze de bokkepruik op en spuwt ze alles met een lachje naar buiten. Gelukkig krijgt ze al met al genoeg binnen.
Wij besluiten ivm met de overmatige vervuiling van onze shirts door onze schatjes ze zo bloot mogelijk eten te geven. Soms kun je echt maar 5 minuten een schoon hemdje aan hebben en na een nies; flaatsj...
De ouche en zee zijn vlakbij, dat gaat sneller dan kleding wassen.

Het eten, dingen geven, verschonen en verzorgen is een steeds weer terugkerend iets door de hele dag heen. Toch blijft het goed te doen en ook al verzuchten we wel eens dat het heerlijk is als ze in bed liggen, lijkt me dat normaal voor iedere ouder.
We zijn blij dat ze mee zijn en dat we als bijzonder gezin zo gezellig met elkaar weg kunnen gaan.

Sinds eind mei weten we dat Hessel en Mila het syndroom van Vici(variant) hebben. Na 12 jaar van onderzoeken door klinische genetica is vast komen te staan dat Jacco en ik drager zijn van een storing op chromosoom 18 epg 5. Het syndroom van Vici zit ook op dit chromosoom. Het heet een variant omdat onze kinderen niet precies zijn zoals degene die het originele Vici hebben.
Daar mogen we blij om zijn, want ondanks dat onze kinderen ernstig gehandicapt zijn is er veel contact en zijn ze gezond genoeg om mee te gaan op vakantie. Ook zijn ze al heel erg oud in vergelijking met de kinderen met Vici.
Maar voor ons is het wel confronterend omdat het toeval aspect zo'n forse rol speelt. Ten eerste dat Jacco en ik verliefd zijn geworden en beide drager zijn van een storing op 18 epg 5
en dat we daardoor 25% kans hebben op een kind met de volledige afwijking en dat dit ons 2 keer is overkomen. terwijl we 50% kans hebben op een kind die niet aangedaan is maar ook drager en 25% op een volledig gezond kind. Dit zijn dingen die raken je diep.

Wel fijn is dat we na dit nieuws eigenlijk heel snel kozen voor een nieuwe en avontuurlijke vakantie, zoiets als het onmogelijke mogelijk maken en gewoon gaan. Het is een fijne afleiding en het is heerlijk om te merken dat ondanks alles onze mogelijkheden heel ruim zijn.
We moeten ze toch verzorgen, dat doen we graag op een aangename lokatie.
We hebben de indruk dat die klimaats verandering altijd weer een goede invloed heeft op Hessel en Mila. Het syndroom van onze kinderen huist zich op cel niveau en daar vind een stapeling van afval stoffen plaats. Ik heb bedacht dat als we de warmte induiken er een soort reset plaats vind.
Eerst moet je lichaam wennen aan de warmte en kun je drinken wat je wilt, maar je houdt vocht vast en je uitscheiding ziet donker. Dan opeens laat je lichaam al het vocht los en en blijf je naar het toilet gaan. dat zie ik ook bij Hessel en Mila gebeuren. Mogelijk doet dit ze zo goed.
Maar het is een persoonlijke theorie van de koude grond.

Mijn surf carrière is er niet een van een doorzetter. Ik vind het harnas(trapeze)waarmee je aan de giek vast haakt griezelig: bang om onder het zeil te vallen en nog vast te zitten. Jacco heeft dat meegemaakt en zijn verhalen nodigen me niet uit om het te gaan proberen. Verder zijn die golven en deining heel erg lollig, maar als je moet lachen dan verlies je juist je evenwicht en tja dan val je..
wat denken jullie wat die verhalen van Jac Cousteau met mij doen? Een HAAI!!! Als ik dan wat dieper zit ben ik druk bezig met wat ik allemaal onder me heb zitten. Belachelijk die angst, ik geef het gelijk toe. Mijn conclusie is dat ik surfen gerust leuk vind op een lekker meertje met niet teveel deining. Ik moet in die rust ook maar eens de trapeze proberen. het scheelt al een hoop als je valt terwijl je vast zit en je kunt staan. Verder heb ik met stevige wind dus gewoon een kleiner zeil nodig. Maar daar ga je al.
Jacco gaat nadenken of hij toch niet zal gaan kiten omdat je dat alleen een rugzak met een zeil, een pomp en een plankje nodig hebt, of toch een surfplank met meer mogelijkheden gaat kopen. Zoals de Duitsers op de camping die minimaal 3 planken hebben, 5 zeilen en 2 gieken het kan ook te ver doorslaan, je moet het allemaal meeslepen en ook nog eens betalen.
Maar het ziet er wel mooi uit!
Jacco is verkocht aan het surfen, dat is een feit en het maakt hem zeer tevreden en dat is vooral leuk!

Het vertrek van Gythio nadert snel, het begint ook opeens druk te worden en waar we eerst in ons eentje op een heel olijfbomen terrein stonden kwamen er Grieken op ons lip staan met 2 tentjes. Je vraagt je altijd af; "waarom?" Maar dat werd de dagen daarna duidelijk want dagelijks kwamen er tenten bij te staan. Uiteindelijk stonden er wel 6 tenten met familie van de eerste 2 waar eerst niks was. het valt wel op dat ze vriendelijk en rustig zijn. Onze gedachtes over heel veel rumoer, waren helemaal niet nodig want hadden keurige buren naast ze.
Er komen ook 2 NL caravans op de camping, de stroom lijkt op gang gekomen, maar stopt ook gelijk weer. Eigenlijk is het veel te rustig op deze camping voor de tijd van het seizoen, maar wij klagen niet.

Via de snelweg richting Athene rijden we in super de luxe omstandigheden naar de volgende camping.
Typisch Grieks lijkt ons dat als er een bord staat met over 100 meter linksaf naar de camping dat je dit gelijk moet doen en als het er niet staat je over 100 meter er af moet. Zo ook deze camping en we rijden een smalle straat in die niet goed voelt. We koppelen los, rijden de bus om en keren de caravan. Een peulenschil na al die jaren van ervaring die we ondertussen hebben.

Dan slaan we de volgende onooglijke afslag over omdat het er ook raar uit ziet. toch, moet dat de goede zijn. Gelukkig is er ruimte om te keren onder de nieuw aan te leggen snelweg en zo rijden we het krappe straatje in. Ik stap uit op de camping en loop naar de receptie. De aardige dame laat me een plek zien en alsof het heel normaal is staan we weel pal aan het strand. Weliswaar met een hek ertussen, maar het blijft een sensatie. de camping is een soort van U vorm en wij staan in de korte boog. De andere camping gasten, bijna allemaal Grieken staan in de lange gedeeltes pal op elkaar compleet ingebouwd met tuinen en artificiële schaduw. Heel benauwd is het daar geen zuchtje wind, maar iedereen heeft er zo te zien een mooi paradijsje van gemaakt. Zo doet een grote boom bijvoorbeeld dienst als keuken muur, met pollepels en al.
Al vrij vlot verschijnt er naast ons een tent met een Grieks gezin, daarna nog een en nog een en nog een, uiteindelijk staat het er vol met 7 tenten en jongeren, hebben wij weer....
Ze zijn aardig en afstandelijk, maar na het zien van onze kinderen krijgen we opeens een goedemorgen en een glimlach. Maakt verder nix uit. het is ons laatste weekend en we gaan genieten.

De zee is alweer zo mooi en verveeld echt nooit. Het is hier weer zo anders.

Ook hier testen we het restaurant en het bevalt, we besluiten om niet meer te koken voor ons zelf, uiteraard wel voor Hessel en Mila. Maar zodra de kinderen liggen schuiven we aan in het restaurant. De babyfoon staat aan, maar is eigenlijk niet nodig omdat we 100 meter van de caravan af zitten en hem constant zien, verder hebben we Rosa als super bewaakster.

Grieken en honden is een vreemd ding. Op de een of andere manier heb je een klein aantal liefhebbers en een groter aantal haters. Als ik met Rosa wil gaan zwemmen in zee, er hangt geen "mag niet" bordje(dat zie je eigenlijk nooit in Griekenland), wordt ik aangesproken door een Griek.
'Hunden verboten' zegt hij en hij trekt een vies gezicht. Hij zal het wel onhygiënisch vinden. Ik zal me verder niet uitlaten over wat ik vies vind. maar op deze camping tref ik het vieste chemische toilet ooit aan en maak geen gebruik meer van mijn emmertje.
Maar goed we vroegen het op het terras en het antwoord is dan zoiets als leven en laten leven, dan ga je gewoon op een rustig tijdstip zwemmen met je hond, of verderop. Zo is het ook, lekker relaxed. We vermoeden dat dit een Griekse mentaliteit is.
Dus Rosa komt verderop goed aan haar trekken, als je een kleine steen in het water gooit komt ze terug met een grote. Het is een hond met humor. Ze gaat met haar kop onder water en speurt net zolang tot ze de juiste heeft gevonden.
Opvallend is dat ze hier geen teken oploopt.

Griekenland

Dit jaar, juni 2013 hebben we besloten om naar Griekenland te gaan. Een land ver weg en waar we samen heel lang geleden ooit een heerlijke rugzak vakantie beleefd hebben.

 Maar hoe komen we daar; over land of over water?

We richten ons eerst op reizen over land, maar via internet komen we erachter dat het en een enorme reis is en je behoorlijk bijzondere landen passeert waar ze het woord camping niet kennen. Er zijn mensen die het gedaan hebben en uit hun verhalen maak je op dat het goed te doen is. Maar wij twijfelen..

Familie; zus Mieke, is ons voor gegaan door te kamperen aan boord op een ferry die van Italië; Ancona, naar Patras vaart. Na een intensieve zoekavond hebben we een week voor vertrek een plaats aan boord van een ferry van Anek lines kunnen reserveren.

We leggen aan ons contact persoon Josefien van Anek, voor dat we een bijzonder reisgezelschap zijn en dat als het even kan we een beetje extra ruimte nodig hebben.

Het principe van kamperen aan boord is ideaal voor ons je mag in je eigen caravan slapen en krijgt een pasje om het schip op te gaan. Voor Hessel en Mila de ideale manier van reizen, want we leggen in 24 uur varen een enorme afstand af zonder zelf enige inspanning te leveren.

Josefien kan niks beloven, maar zal haar best voor ons doen.

Op zaterdag morgen 8 juni vertrekken we rustig aan uit Den Helder, de eerst stop net over de grens, is altijd weer even nadenken hoe we alles ook al weer deden. Eerst Jacco en Rosa eruit, dan doe ik met mijn tas met alles de caravan deur open en vervolgens tilt Jacco de kinderen uit de bus naar de caravan , ik pak ze over en leg ze neer. Daarna smeer ik een broodje en Jacco strekt even de benen. We eten zelf eerst en gaan dan met Hessel en Mila zitten. Na een uur vertrekken we weer in omgekeerde volgorde.

De eerste overnachting maken we in het Ruhr gebied, Frankfurt Am Mein, er is niks te merken van hoge waterstanden.

De temperatuur is daar al aangenamer als we in Nederland achter ons hebben gelaten, maar op de forse warmte volgt een stevige onweer bui…

De volgende dag vertrekken we in alle rust, het is zondag en we hoeven pas op vrijdag in Ancona te zijn. Het voelt lekker om zo ruim de tijd te hebben omdat wij geen haast kunnen hebben met ons bijzondere setje. Je weet nooit wat er tegen kan zitten en als je dan tijdsdruk voelt ben je niet relaxed op vakantie.

De tweede stop is voorbij München, met het uitzicht op de Oostenrijkse bergen, altijd weer bijzonder om die grote jongens opeens op te zien rijzen.

Net nadat ik onze plek heb geregeld op een betonnen terreintje zodat je aangekoppeld kunt blijven staan voor 52 euries per nacht pakken ook hier weer donkere wolken samen. Net op het moment dat Jacco een lastige achteruit rij manoeuvre moet maken barst er een hels onweer los. Maar omdat we de complete weg blokkeren met ons ruim 13 meter lengte  moeten we wel uitstappen en de caravan loskoppelen, ik doe een poging ons droog te houden met een plu, maar een rukwind maakt er snel een onbruikbaar ding van. Dan maar nat en met de hand duwen we de caravan op zijn plek…Eindelijk kunnen de wachtende auto’s er langs, wat zullen ze een heerlijk tafereel gezien hebben, gelukkig bleven we rustig.

In de bus wachten we druipend  de bui af, het hagelt nu dikke korrels en we denken aan ons niet hagel bestendige caravan dak. Heb me altijd afgevraagd of we in zo’n situatie nog snel even iets op het dak zullen gooien, maar daar hoef je niet eens over te denken…

Uiteindelijk kwam het goed, Jacco en ik namen een lekkere duik en douche na elkaar en konden er weer tegen. Op zo’n betonnen veld sta je echt op elkaars lip, een buurman vraagt zich af wat wij met zoveel ruimte moeten, toen hij de kinderen zag wist hij niet genoeg excuses te maken. Ach, we snappen het wel…

S’ morgens rijden we via Oostenrijk naar Italië helaas is het heel erg mistig in de Brennerpas die daardoor niet zo mooi uit komt.

Bij een pomp komen we erachter dat we met een open dakluik hebben gereden. Dat is ons nog nooit overkomen, we checken altijd alles dubbel, maar worden blijkbaar toch gemakkelijk. Gelukkig zat het luik aan de wind mee kant en is er helemaal geen schade.

Dan zit je opeens in Italië, we rijden af op Modena.

De camping is vergane glorie, dat komt vast omdat het op een soort rotonde is gelegen. Maar er is geen andere keuze.

Wat een vreselijke verkeers herrie aan een stuk door, we slapen wel goed.

Dan rijden we aan op een camping zo’n 80 kilometer van Ancona, het is nu woensdag en we kunnen er 3 nachten lekker uitrusten van het gereis, op een gegeven moment ben je ook wel weer klaar met het kilometers vreten.

We hebben er 1600km op zitten, 400km per dag is een mooi gemiddelde afstand die we per dag hebben afgelegd.

De camping ligt in het binnenland en via behoorlijke krakkemikke weggetjes met nogal steile s-bochten bereiken we de camping. Gelukkig trekt onze bus het goed, maar je moet er niet aan denken om tegenliggers tegen te komen of stil te moeten staan op een helling want weg kom je dan niet meer.

De camping is van Nederlanders en staat propvol medelanders. Voor een paar nachtjes houden we dit wel uit en we hebben een mooie plek. Helaas is het zwembad niet bereikbaar voor onze kinderen want er is gaan enkele invalide voorziening.

Jacco wandelt er nog een boompjes route met Rosa, voor de kinderen, dus eigenlijk voor ons, veel te stijl om de karren die bergen op te duwen, maar gelukkig hebben we nu een hond die graag op stap gaat zodat je nooit alleen bent.

Op vrijdag staan we om 5.30 op. Josefien had ons gezegd op tijd in de haven, het liefste om 10.30, terwijl de boot om 15.00 af vaart. We voelen een lichte spanning want alledaags is dit niet.

We hebben iedere keer 2 uur nodig tussen het opstaan en het uiteindelijk in de bus zitten. Dan doen we wel rustig aan en zitten lekker aan de koffie en geven de kinderen hun pap, daarna inpakken en wegwezen.

Maar goed, eerst nog de krakkemikke uit en dan in Ancona de juiste weg naar het havenkantoor vinden om de tickets te halen. Het zit gelukkig allemaal mee, de tickets heb ik snel. Ik geef weer aan dat we met gehandicapten reizen, maar de man aan de balie zegt dat het de verantwoording van de kapitein is.

In het slechtste geval tillen we kinderen via de voorruit van de caravan naar binnen, een plan B dat volgens ons goed uitvoerbaar is.  Zonder dit idee hadden we nooit geboekt want je kunt niet het risico lopen dat de kinderen 24 uur nood gedwongen in de bus moeten verblijven. Maar soms zit het zomaar mee….

Dan rijden we de haven op, er staat al een kleine rij en wij mogen vooraan gaan staan, dat ziet er goed uit. We tillen Hessel en Mila de caravan in en gaan wachten tot er weer wat gaat gebeuren. Na ongeveer 2 uur wachten staat de haven vol met wachtenden. Opeens mogen wij als eerste de boot op…

Het is allemaal enorm groot, we worden door druk gebarende mannen  via een steile helling naar boven in het schip gedirigeerd. Het is allemaal ruim genoeg om met onze lengte bochten te nemen.

Eenmaal boven worden we zorgvuldig neer gezet en krijgen we de vraag of ruimte genoeg hebben. Het is helemaal OK!

We tillen Hessel en Mila in de caravan, draaien de poten uit en kijken hoe de boot vol stroomt met campers, vrachtwagens en auto’s. Hij wordt helemaal vol gepropt en af en toe maken de pakkers veel kabaal om de campers zo dicht mogelijk op elkaar te plaatsen.

Eindelijk begint het varen, een forse brom en trilling is duidelijk voelbaar. Ik weet niet of de isolatie onder de caravan poten het ergste voorkomt, maar het zal vast wel ietsje schelen. Hessel en Mila liggen comfortabel in hun eigen caravan en ook wij zijn aan het relaxen. De boot vaart met een bloedgang en het is heerlijk aangenaam aan boord.

Rosa mag gewoon aan boord worden uit gelaten. Het kost haar enigszins moeite om het plassen op zo’n gek brommende vloer maar uiteindelijk zakt ze door de pootjes. Het wordt wel weer schoon gespoten….We hadden nog iets gelezen over een muilkorf verplichting, maar dat hebben we niet gekocht en is maar goed ook want we merken er niks van.

We warmen stiekem eten voor de kinderen op een klein pitje op. Er mag geen open vuur gebruikt, maar volgens ons breekt nood wet. Ze kunnen niet bij de lift komen dus moeten we iets.

Jacco en ik halen snel even een bord warm eten, we worden staande gehouden en er wordt gebeld of wij het mee naar beneden mogen nemen, ze zijn bang om hun porselein, ahum, niet retour te krijgen. Bij hoge uitzondering mag het en bij het terug brengen staat er al iemand klaar om ons blad aan te nemen.

Uiteindelijk laten we de inmiddels koude patat, vis en Griekse salade goed smaken. Wijntje erbij, heerlijk!

De kinderen gaan rustig slapen en wij zetten een filmpje aan op de laptop.

Ontbijten doen we met eigen spullen uit de caravan, de nacht is rustig verlopen en we hadden geen Titanic dromen.

Onderweg maakt de boot een stop, er gaan via een enorme lift de eerste campers van boord.

Het is prachtig buiten, de Griekse geel met groene kust en de prachtig blauwe zee zijn een plaatje.

We varen door naar Patras en moeten ons nog haasten om klaar te zitten om van boord te gaan. Jacco hoeft er gelukkig niet achteruit af, maar er is ruimte om te draaien en we rijden dezelfde helling weer af.

Dan zijn we in Griekenland!

We rijden in een föhn warme wind en proberen de navigatie in te stellen wat eigenlijk heel lastig en beperkt is, zeker door de andere leestekens. Gelukkig staat alles zowel in het Grieks als in het Engels op de borden en zo belanden we snel op de goede route.

We gaan naar camping Ionos beach 80 km van Patras af.

De snelweg is een soort N9, als je laat inhalen ga je helemaal over de streep rijden. We tellen in 10 minuten wel 6 dode katten…Verder staan er veel mini kerkjes langs de weg, dit zijn herdenkingstekens voor verkeer slachtoffers horen we later.

Maar al snel merken we zelf ook dat als je over de streep gaat het heel goed kan dat er buiten die streep 2 scooterrijders staan te kletsen. Dus het is oppassen! We verbazen ons over de gevulde laadbakjes van auto’s met arbeiders die daar zomaar onbeschermd zitten, maar ook veel ouder brommers die met een bloedgang scheuren, zonder helm. Het is wat wild west hier op de weg, maar de wegen zijn hobbelig maar op zich prima.

Alles gaat voorspoedig en de eerste indrukken zijn vertrouwd: olijfbomen, heuvels en bergen, stof, blauwe lucht, blauwe zee en 30 C.

De camping vinden we vrij snel en ik ga dan kijken waar we kunnen staan. Mijn oog valt op een plek met zeezicht. We boffen enorm want op ons terrein zit net geen hekwerk.

We lopen dus zo van de caravan 10 meter verderop de zee in. Dit is wat we zover zochten; mooi weer en de zee binnen handbereik.

We treffen heel erg veel Duitsers op deze camping, veel ouderen, maar wij hebben aardige jonge buren. In een mengsel van EngDui kunnen we goed met elkaar praten.

Op deze camping zijn de voorzieningen voor gehandicapten uitstekend geregeld. Zoals wel vaker; als je het wel verwacht is het er niet en als je het niet verwacht heb je opeens een sleutel van een privé badkamer voor invaliden, maar ook een heel toegankelijk zwembad en strand!

Zondag nemen we gelijk s’ morgens een duik in zee, heerlijk fris en goed wakker worden.

We waren niet goed op een muggen invasie voorbereid, de kinderen en ik zijn flink te pakken genomen. Gelukkig geven calendula en nestosyl verlichting. Volgende nachten gaan we op muggen inspectie voor het licht uit gaat en het horren protocol starten we weer 100%.

Daarna stapt Jacco op de surfplank en ervaart hij voor het eerst hoe het op zee surfen is.

Golven zijn niet hoog, maar de deining is op zich al heftig genoeg. Ik ben wat terug houdender, eerst eens kijken hoe het allemaal is.

S’ middags duiken Hessel en Mila in het zwembad, voor hun een heerlijk ervaring.

Maandag gaan we naar de markt in het stadje vlakbij. Grieken kijken met respect naar ons en dat voelt goed. Het is zelfs zo dat als we iets kopen, dit soms niet mogen betalen. Dus zo hebben we gratis sla en sardines gekregen. We denken bij ons zelf hoe is het mogelijk in een land met zo’n dikke crisis, maar blijkbaar is het normaal hier om elkaar te helpen. S’ avonds hebben we een heerlijk dorade op de barbecue en wat zijn die tomaten hier super! De kinderen eten boterbonen, een soort gele snijbonen, dat ze zo heten hoorden we van een stel die naast ons op de boot stonden en we nu toevallig tegen kwamen op de markt. Zoiets op een eiland ter grote van Nederland is best bijzonder. Deze mensen gaan al 35 jaar naar Griekenland.

Toen we uit NL vertrokken was een goed dekbed voor de nacht een verstandige keuze, hier is s’ nachts zelfs een laken teveel. Ook Hessel laat het van zich af glijden. Hij slaapt voor het open raam, wel met hor, het meest dicht bij de Ionische zee. Geen wonder dat hij zo relaxed is.

De dagen glijden hier zoetjes voorbij, we vermaken ons prima met al het water en de temperatuur variërend van 28 C tot 36 C is heerlijk.  Soms zelfs erg warm, maar we klagen niet met de berichten uit NL.

We zijn er wel achter gekomen dat de caravan eigenlijk fout staat, volgens de caravan wetten in dit soort warme landen staat hij goed; in de ochtend de zon aan de voorkant en langzaam aan wordt de caravan dan de schaduw maker. Maar de caravan werkt hier ook als windscherm de wind komt bijna altijd uit dezelfde hoek en geeft  door de caravan geen verkoelend briesje, wat met 36 C wel heel aangenaam zou zijn. We overwegen om te draaien, maar willen eerst besluiten hoelang we hier nog blijven.

Vocht wordt bij Hessel en Mila wel een punt van aandacht. Hun normale drinken is aan de luiers te zien te weinig. Ik pak de spuit uit 2004 van Hessel zijn rug operatie er weer bij. Daar kan 60 ML in en het is een handige manier om ze snel steeds wat extra vocht te geven, ook de spa flesje met spuitmondje is een handige hulp.

Gelijk merken we verbetering in hun luiers. Heel erg belangrijk!

Het gewone drinken en eten gaat verder uitstekend. We eten wel veel later en dan is het hier ook nog eens een uur later als in NL, maar ze laten zich van hun flexibele kant zien.

Gelukkig is ook hier weer vanille vla te koop, dus de toetjes zijn weer feest.

We zitten in de buurt van Olympia (300 jaar V.C.), de plek waar de eerste olympische spelen plaats vonden en waar iedere 4 jaar de vlam wordt aan gestoken.

We wagen het erop en nemen Rosa mee. Helaas mocht ze er niet in…

Jacco, hond en kinderen zoeken een lekkere schaduw plek en ik doe Olympia in record tijd. Het is een enorm terrein met oude stenen, duizenden jaren oud. Kinderen van 8 jaar werden geselecteerd om zich hier te bekwamen in een sport.  Moet je nagaan dat je op die leeftijd al van je familie werd gescheiden, maar het zal ook een eer zijn geweest. Zo is er een atletiek baan, veel tempels, pilaren en oude meuk. Zo noemen wij die giga bult oude stenen. Er wordt zelfs nog door archeologen gegraven.Het is interessant , maar ik mis mijn familie en ga na wat foto’s weer snel terug.

Daarna gaat Jacco het terrein op, het is altijd weer interessant om te zien wie waarvan foto’s maakt en hoe.

Het wachten is helemaal niet erg want er trekken veel groepen met mensen langs en er is zoveel te zien aan al die verschillende types. Ik wordt aangesproken door een man met een vet Amerikaans accent. Hij had veel interesse in de kinderen en was zeer vriendelijk. Hij vond het hilarisch dat we uit Holland komen omdat dit zijn vrouw haar achternaam is. Hij vertelde in zijn gemeente een grote groep verstandelijk gehandicapten zitten en hij is gek op ze! Het is wel vaker dat we zo’n vriendelijk Amerikaans contact hebben.

De foto’s door ons afzonderlijk genomen vullen elkaar mooi aan.

Jacco komt weer vlot te voor schijn en we vertrekken. we treffen de bus gelukkig aan waar we hem geparkeerd hadden. Ons Toledo weg sleep avontuur is nog steeds niet vergeten.

Op de camping zit een restaurant, de babyfoon heeft er bereik, dus we schuiven er rustig aan. De Griekse keuken is heerlijk, we zitten aan de calamari een andere avond aan de gyros en gisteren aan de souvlaki. De wijn van het restaurant is prima, maar we hebben ook retsina gehad die smaakte volgens Jacco naar toplexil een hoestdrankje. Ik vond het eerder dreft. Rosa past op de caravan en we horen haar zonder babyfoon ook blaffen, maar dat gaat helemaal uitstekend. Als zij bij de caravan is kunnen we de boel loslaten, want ze bewaakt heel erg goed. Soms wat te goed, vooral naar mensen die zo graag aan haar willen zitten blaft ze het hardst. Mensen die haar negeren zijn interessanter. Tja het blijft een Spaanse.

Hessel ligt hier onder de hor tegen de vliegen, maar hij wil altijd zijn arm buiten boord dus ook bij de hor!

Op de camping worden we aangesproken door een Nederlandse die het helemaal te gek vind wat we doen. Ze werkt op de Hartenkamp een instelling voor gehandicapten in Noord Holland en is helemaal onder de indruk. Trudy bied zich spontaan als oppas aan, maar het is niet nodig omdat we babyfoon bereik hebben in het restaurant. Ze zal dit blog wel lezen en ik kan je zeggen dat enthousiaste mensen altijd fijn zijn om te ontmoeten!

We vinden het zwembad al snel wat te lauw en het wordt steeds drukker in het kleine badje. Hessel en Mila tussen de baby’s is ook zo wat. Wij doken al steeds de zee in, maar we nemen nu iedere middag Hessel en Mila mee. Ze schrikken zich eerst een rotje en dan gieren ze het uit van de lol. Ze raken heerlijk afgekoeld en daarna spoelen we ze met de gieter bij de caravan af. De wilde frisheid van limoenen is hier wel van toepassing. Wat een lol kun je toch met onze kinderen hebben…

Natuurlijk is er steeds weer zorgen voor, maar de lol is goud waard. In deze temperaturen hoef je ook niet op tocht te passen, verder dragen ze het minimum aan kleding en dat scheelt weer een hoop werk.

Het surfen gaat Jacco goed af, maar de deining is best heftig en dat maakt het soms lastig goed te varen. Ik haak na 2 pogingen af, het windje is vlagerig en dan die deining erbij… Bovendien is mijn oog strak op de bodem van de zee gericht. Ik zie zoveel voorbij schieten aan stenen, wier en wat nog meer. Ik sta gewoon niet lekker…Dus Jacco kan lekker zijn gang gaan. Hij ziet nog een groot visachtig lichaam passeren, was dat een dolfijn?

We snorkelen ook en zijn blij met onze schoentjes want het barst van de zee egels.

We staan op het punt of we op deze camping volledig gaan blijven omdat eigenlijk alles ideaal is of we een andere camping gaan opzoeken zoals we altijd doen.

We besluiten om weg te gaan, je weet namelijk nooit of het nog beter kan worden. Mensen op onze camping waarschuwen dat we het nergens beter zullen krijgen als hier, maar die hebben we vaker gehoord…

Het tegendeel bleek dan waar te zijn.

Op dinsdag morgen staan we vroeg op en rijden om 8.00 de camping af. Via hobbelige wegen komen we opeens op een gloednieuw stukje snelweg zonder verkeer, wat een luxe, maar dat is al gauw weer voorbij. Dan moeten we kiezen of we over de kust rijden of via Sparta gaan. We kiezen voor het laatste.

Dat hebben we geweten. We hebben nog nooit zo’n heftige rit met de caravan mee gemaakt.

De ene na de andere haarspeldbocht volgt elkaar op en we stijgen hoger en hoger. De bochten zijn krap en het is stijl. Als we stil komen te staan op een stijl stuk hebben we een fors probleem omdat je dan niet meer vooruit kunt komen en achteruit is niet wat je wilt Bovendien staan er overal borden met gevaar voor vallend gesteente, dat is te merken ook want overal liggen brokken steen op de weg. Een zo’n bonk op je auto of caravan en je vakantie kan voorbij zijn. Het gaat maar hoger en hoger en we passeren flinke stukken waar brand heeft gewoed, heel desolaat ziet dat eruit. Het uitzicht is wel adembenemend mooi. Eindelijk lijkt de daling ingezet en we moeten nu haarspelden omlaag nemen. Opeens is er een grot achtige tunnel voor ons we zien aan de andere kant een auto er in schieten. Jacco wacht hem af en we kijken een s vormige tunnel in die 3,5 meter hoog is. Nadat de passant voorbij is schiet Jacco erin, het gaat goed en we komen er weer heel uit, maar de adem stond even stil.

Wat een rit, zoiets hebben we nog nooit mee gemaakt.

Daar is Sparta de steden zijn redelijk te berijden voor ons, maar de Grieken hebben de neiging om her en der hun auto te planten, dat kan zo af en toe lastig zijn. Zeker in een omhoog lopende bocht op een weg met paaltjes. Maar ook die draai loopt weer goed af.

We rijden op een camping af in Githio, of Gythio, het is maar net wel bord je tegenkomt, het gaat over hetzelfde.

De receptioniste zegt dat we een goede keuze hebben gemaakt van camping, ik antwoorde dat ik het eerst zelf even wil zien, altijd bijdehand, maar het is inderdaad een fraai terrein.

Een lang gerekt olijfbomen veld met veel schaduw, aan het einde zijn een zwembad met bar en restaurant en daarna begint weer die prachtig blauwe zee. Het waait stevig en er scheert een surfer over het water, het ziet er heftig uit. We zetten de boel op een heerlijke schaduw plek midden in de wind en zijn tevreden over de temperatuur van 30 graden die wonderbaarlijk koel aanvoelt.

Hier is het paradijs voor Hessel, hij ligt heerlijk in zijn blote bast te genieten van de wind.

Hij is net als zij zus super vrolijk en helemaal in de vakantie stemming. Die barre auto tocht deed ze helemaal niks.

We nemen lekker een duik in het zwembad, het ziet er allemaal fraai uit, maar de tegelrand is spekglad en ook nog eens scherp, jammer hoor, we moeten erg opletten met het in en uit tillen van de kinderen.

De volgende dag is het weer hoog tijd om de voorraden aan te vullen, op naar Gythio en de supermarkt. Je kunt hier alles krijgen.

Ik had al gehoord dat er zo weinig groente is, eerst snapte ik dat niet want de tomaten, komkommers en uien lachen je overal toe. Maar naast wat aubergines, paprika en wortelen is dat ook wel wat er aan groentes te krijgen is. Na vele Griekse salades met overigens heerlijke feta wil je wel weer eens iets anders. Maar dat is er dus gewoon niet of het moet in de diepvries liggen wat dan weer belachelijk duur en niet vers is. Gelukkig zijn we creatief en maken we van ieder maaltijd weer een feest.

We hebben de lokale visboer ontdekt en genieten van heerlijke super verse vis op de barbecue.      

                                                                       Mila krijgt een gieterdouche.

Githio leek me wel een leuke plaats en op een morgen ga ik lekker    even alleen op pad. Het werkelijke aanbod valt wat tegen. Ze leggen alles in de etalage en binnen is er verder weinig te zien. Maar ieder een is aardig en ik scoor wat lekkere zomerse dingetjes voor Mila. Net is in Portugal vind je hier ook Chinese winkels met veel voor weinig.

Zelf koop ik niks omdat ik dit jaar geen nieuwe kleding zal kopen omdat ik genoeg heb. Het kost hier geen enkele moeite om me daar aan te houden. Ik koop nog een lekker plastic broodmandje en een rood kannetje, onmisbare spullen.

Overigens zijn de bakkers hier een feest, niet qua gebak maar wel superieure cakes in allerlei variaties en heerlijk hartig gevulde broodjes. We laten het ons goed smaken.

Op 26 juni wordt Hessel 16 jaar, we scoren stukken lekkere appelcake en versieren deze met slagroom, heerlijk. Hessel krijgt een plantenspuit en een T Shirt van Sparta. We hangen ballonnen  op die al snel een voor een knappen door de hete zon, je hart staat even stil, maar het zijn gelukkig maar ballonnen.

Jacco staat weer helemaal gelukkig op de surfplank, hoewel de wind wel iets harder mag worden. De deining is groot en als de wind dan zacht is gaat het niet lekker. Ik blijf aan de kant met zeer tevreden kinderen die heerlijk op een rustig strand onder een palmen parasol in de schaduw staan te genieten.

Ik kom lekker aan lezen toe en neem af en toe een duik. Rosa wordt nog steeds onrustig op het strand meer het gaat toch steeds beter. Ze piept nu nog een beetje in plaats van dat ze hard gaat blaffen als Jacco gaat surfen.

Voor de surf plank is een soort kooi waar het zeil kan hangen en de plank kan liggen, dat is wel handig zo dicht aan zee.

Op een morgen besluiten we de omgeving te gaan bekijken. We nemen lunch spullen mee en zien het wel. We maken een rit over een soort van landtong en zien de prachtigste uitzichten ooit. Oude dorpjes passeren we en steile hellingen met daaronder een diep blauwe zee. Af en toe loopt er een koe op (in) de weg. Je moet hier altijd weer alert blijven. Ik zie soms de vreselijkste dieptes onder mijn portier, geen vangrail en ik hang automatisch wat naar links. Gelukkig heeft Jacco heel veel ervaring en rijd hij als een Griekse adonis.

De zon staat recht boven ons en het is moeilijk om een schaduw plek te vinden om te lunchen, ook missen we een afslag waardoor weer opeens weer op dezelfde weg terug zitten. Een stukje terug gereden en oude mannetjes bij een café zien ons voor de derde keer langs komen….

Maar uiteindelijk vinden we de goed verborgen afslag. Het is ook lastig om de alleen in de Griekse taal de borden te volgen. We maken er maar een woorden spel van. Het volgende plaatsje lijkt op Torreknorrutolus en zo lukt het om de weg te vinden.

Gelukkig treffen we eindelijk een forse eucalyptus bij een behoorlijke parkeerplek. Die zijn hier schaars.

We kunnen ons enorm verbazen over de prachtige dingen die we zien en dat je niemand tegen komt en dat er helemaal geen toeristische sporen zijn te vinden. Vaak uitzichten die we nog nooit zo prachtig hebben gezien. Zoiets tref je echt niet aan in bijvoorbeeld Spanje of Frankrijk. Daar zijn altijd overal mensen en aanwijzingen en uitgestippelde routes. Helemaal niet verkeert, maar zo’n naturel staat van zo’n mooie omgeving is wel fantastisch.

We eten lekker ons brood en geven de kinderen hun sandwich achtige brood. Alles maakt uitstekend en we hebben een prachtig uitzicht. Er passeren in de tijd dat wij daar zitten misschien 2 auto’s.

De terug route is lang, kronkelig, soms smal en heel hoog. Het duurt heel erg lang voor we weer op de camping zijn voor ons gevoel. Maar vanaf de camping kun je zien waar we gereden hebben. Het lijkt niet ver, maar dat is het dus wel.